İlişkimiz Yürümedi ve Hiçbir Şey Değişmeyecek

İlişkimiz yürümemiş olsa da, hiç hatıralarımızın tadını çıkarıp seni özlemedim ama hayatıma devam edip sensiz yaşamayı öğrendim.

İlişkimiz yürümedi ama bu beni devam etmekten alıkoymadı. Ama bu her zaman böyle değildi. Yıkıldığım zamanlarda, dipsiz bir kuyuya düştüğümü düşündüm. Fakat, bu benim kendimi inandırma biçimimden kaynaklanıyordu. İnançlarım bana, “Yapayalnızsın!”, “Hayatın boyunca kimse seni sevmeyecek!” diye bağırıyordu suratıma.

Aklımı başımdan aldıkları için bu kelimelerle nasıl başa çıkacağımı bilmiyordum ve onlardan kurtulmanın bir yolu yoktu. Uzun bir meditasyon döneminden, psikoterapiden ve kendimi bütün bir insan olarak görebilmemden sonra, ilişkimiz yürümedi ve sonunda gitmene izin verebildim. İlişkimiz yıkılmış olsa da, hayat devam ediyor ve hiçbir beklentim yok.

İlişkimiz İyi Gitmedi Ama Bu Beni Durdurmadı

İlişkimiz yürümedi ve en başta yas dolu karanlık bir odaya girdiğimi hissettim. Bu aşamayı atlatabilmek için çok mücadele ettim. İlk önce, her gün aslında en başında kabul etmem gereken o yüzüme çarpan gerçekliği reddetmekten vazgeçmedim.

Bir gün, yorgunluktan bıkmış bir şekilde, öfkemin beni ele geçirmesine izin verdim ve her şey için seni suçladım. Kötü hissetmekten bıkmıştım. Hepsi senin suçundu ya da en azından ben öyle düşünüyordum. İkinci aşamada gerekenden de fazla zaman harcadım.

Sonrasında mutsuzluğun üstesinden geldim çünkü başka seçeneğim yoktu. Fakat, direndim ve bunun üstüne gitmeye karar verdim. Değişebileceğimi söyledim, “ilişkimiz böyle bitemez” dedim ve seni manipüle etmeye çalıştım; ilişkimiz yürümemişti ama yürüyebilirdi.

Seni yanımda tutmaya çalışmak çaresiz bir davranıştı çünkü sensiz güvensiz ve hareket edemeyeceğimi hissettim. En sevdiğim şeyleri yapmayı bıraktım. Artık onlardan eskisi kadar zevk almıyordum.

Üzerinden uzun zaman geçti ve devam edip benim duygusal şantajlarıma kanmamana sevindim. Çünkü artık durumla yüzleşmekten ve gerçekleri kabul etmekten başka çarem yok. Bu yüzden, kabule açılan kapı kendi isteğimle girdiğim karanlık acı dolu odadan çıkmamı sağladı.

İlişkimize ne oldu?

Sahiplik, bağımlılık, senin, benim… Söylendiği gibi “aşk” sözcüğü çoğu ilişkide fazla abartılır. Hala ilişkide diğer insana sahip olduğumuzu düşünüyoruz. Onun bizim olduğunu, bizim onun olduğumuzu.

Bu yüzden kıskançlık ortaya çıkar, durumları kontrol edebilmek için inanılmaz şeyleri kullanarak partnerimizin özgürlüğünü elinden alırız. Ne zaman bağlandın? Ne zaman çıktın? Ne zaman onu ekledin? Onunla konuşuyor musun? Ne hakkında?

Takıntılı düşünceler bizi deliye çevirir ve bizi ne olabildiğini ve ne olabileceğini hayal etmemizden öteye götürmemiz. Kendini doğrulayan kehanetlerin gündemimizin en güçlü maddesi olduğunu unutmayalım.

Ebeveynlerimizle, kardeşlerimizle ve arkadaşlarımızla olan ilişkimizi düşünelim… Onlarla aramızda baki kalan şey nedir? Bir şeyi zorla kabul ettirmez ya da geçmişe bağlı kalmayız, kendileri mutlu olduklarına karar verirlerse biz de mutlu oluruz. Romantik ilişkilerde bunu yapmayız. Bunu yapmayız çünkü korkarız.

Yalnız kalma, terk edilme, başka birini bulamama, fırsatları kaçırma korkusu… İlişkimizi bilgece yaşamaktansa mahvettiğimiz inancından kaynaklanan korku. Korkudan dolayı bir şeye sıkıcı tutunmanın nasıl olduğunu hepimiz biliyoruz. Sonunda kaybederiz. İlişkide de aynı şey olur.